De klok in de keuken is gisteren stilgevallen. Een keukenklok die stilvalt, valt op. Hij is immer de dirigent van het leven dat zich in huis afspeelt. Hij valt temeer op, omdat het zo’n opzichtig groot exemplaar uit de Zweedse meubelwinkel van ons allemaal is. Te groot voor de muur waarop hij hangt. Maar we zijn graag mee met onze tijd. Sedert twee dagen leven we zonder tik, zonder tak. Tegelijkertijd met het stilvallen van de klok, is ook het leven wat stiller gevallen. Minder gejaag, minder gehaast, minder frustratie omwille van die beperking van zestig seconden in een minuut. De wereld ziet er mooier uit zonder klok. De tijd kan het niet helpen, maar ze is de maatstaf geworden voor wat goed is. Snel en efficiënt handelen is goed. Lang leven ook. Kort leven niet. Maar neem de tijd weg en het goede krijgt een nieuwe invulling.
Als we de wereld in jaren, dagen, uren of seconden uitdrukken, dan beheerst het onvoltooide onze gedachten. Dan zijn zestig seconden frustrerend en elf jaar alleen verdriet. Maar soms heeft men negentig jaar nodig om er nog niet in te slagen om te maken wat kon gemaakt worden. Soms kan het in elf jaar. Ook al was het te kort. Het meisje werd alles in elf jaar tijd. Ze verlegde een steen in de rivier.
En toch.
Ook al hang ik met mijn voeten in de nieuwe loop van de rivier, toch ontsnap ik niet aan het verdriet dat de tijd me aandoet.