Het is drie weken geleden dat ik verslag uitbracht van dit levensjaar in mijn dagboek. Ik ben drie weken ouder geworden. Gelukkig. Het alternatief was minder aantrekkelijk. Het is negentien april en opnieuw vier ik een verjaardag. Een vriendin is jarig, zo ook gisteren, een oud-collega en morgen, mijn moeder. Je kan maar beter de vlaggen laten hangen denk ik dan. En toch. Elke ontstaansdag is een andere, en dan ook weer niet.
Ik schreef aan de jarige van vandaag – een traditie die ik aanbeveel, het brengt je steeds opnieuw dichter bij de essentie van wat vriendschap is, hoe een geschiedenis geen stoffige tijdlijn is, maar een levenslijn – dat het mij opvalt dat, nu ik dit dagboek realiseer, ik me nog meer bewust ben van al die jarigen die mij, en ook jou, omringen.
Ooit vroeg een spreker op een congres aan de zaal, er zaten zo’n honderd zielen, wie allemaal vandaag jarig was. Enkele handen gingen omhoog. De spreker vroeg daarop wie afgelopen week jarig was en een heleboel handen gingen omhoog. De zaal keek verbaasd op, om na enkele tellen te beseffen dat 1 op 365 niet zo’n onmogelijke kans was. Kansberekening, het blijft toch moeilijk.
Ik kreeg de herinnering aan de verjaardag van vandaag gisteren om 23u45. Google heeft ooit beslist dat wij een kwartier voor het aanbreken van een evenement, eraan moeten herinnerd worden. En dus rammelt mijn smartphone even voor middernacht en vertelt me wat ik al weet. Sommige data staan in je geheugen gebeiteld. Of in je hart. Ik keek op dat ogenblik door mijn dakraam en zag sterren. Ik bedenk dat die verjaardagen zijn zoals die sterren. Ze zijn er altijd, maar meestal onzichtbaar. En sommige van die sterren herken je beter dan de andere. Sommige zitten soms verscholen achter wolken. Dat komt allemaal door het dakraam. Zonder dat gat zag ik ze niet. Velux maakt mijn leven mooier. Iets voor in de reclame.
“Wie naar de sterren kijkt, ziet gisteren in haar mooiste vorm.” Ik citeer hier een zin die ik schreef in mijn jaarlijkse boodschap aan de jarige. De rest van mijn briefje behoort tot het Colloque Sentimental, zoals Paul Verlaine zo mooi beschreef.
Verjaardagen dus, een fenomeen waar ik zelf een ambivalente houding tegenover heb. Ik vierde de mijne amper tot dit jaar en nu ontsnap ik niet aan al die jarigen die mij omringen.
Laat me dan Velux huldigen voor het tonen hoe mooi gisteren vandaag is. En de jarige alsnog ook publiek een gelukkige dag toewensen, en ook die collega gisteren en mijn moeder morgen. En wellicht ook enkele lezers. Kansberekening, weet u wel.