Hij verzamelt. Of eerder hij gooit niets weg. Een keukentafel wordt een bijkeukentafel en een bijkeukentafel wordt een hobbytafel. In elk voorwerp zit wel ergens een verborgen volgende toepassing. Soms zelfs een mooiere dan waarvoor ze gemaakt werd. Als een voorwerp geen derde leven heeft gekregen is het een verspilling. En zo krijgt elk voorwerp een verhaal. En wie een verhaal heeft, is rijk. Wie veel verhalen heeft, nog rijker. Ervaringen maken je blik op de wereld groter en vooral milder. Ervaringen zijn als wortels voor je groei. Hij zegt het niet en denkt het niet, maar groeit wel.
Zijn omgeving kijkt vaak meewarig naar de rommel die zich in zijn leven opstapelt. De kamers die volgestouwd geraken met voorwerpen van toen. Voorwerpen die verouderd zijn en voorbijgestreefd. Maar zo ziet hij het niet. Hij verzamelt zelfs wat van vorige generaties kwam. Foto’s natuurlijk, maar ook hamers en zagen, kasten en stoelen. Van elke grootouder heeft hij wel meerdere stukken. En van elk stuk kent hij het verhaal. De geschiedenis. De mooiste verhalen zijn geschiedenisverhalen. Het verleden is per definitie het fundament van morgen. En je kan maar beter je fundamenten verzorgen, dat verhoogt de stabiliteit van de toekomst. Zijn omgeving vraagt zich af wanneer het recyclagepark open gaat. Of de kringloopwinkel, zodat de toekomst elders wordt geschreven. Genoeg toekomst hier, zo denken ze dan.
Hij verzamelt ook emoties. Van relaties van gisteren. Collega’s, vrienden van lang geleden, liefdes van toen. Vandaag slechts een muisklik verwijderd. Maar vooral in zijn herinnering springlevend. Zijn omgeving adviseert hem te vergeten. Los te laten. Zoeken naar het containerpark voor de menselijke emotie. Om het daar te dumpen. Wie alles loslaat is als een boei zonder anker. En zo’n boeien hebben geen functie. Meer nog, ze zijn gevaarlijk. En dus snuistert hij in zijn herinneringen zoals hij ook tussen zijn voorwerpen struint. Het is niet omdat vriendschappen uitdoven, dat ze geen waarde meer hebben. Het is niet omdat een liefde niet beleefd wordt, dat de emotie daarom niet meer bestaat. Als wat was er was, dan verdient het de inspanning van de herinnering. Ze zeggen dat het fout is om verleden emoties te onthouden, laat staan te koesteren. Wie dat beweert, is bang voor morgen, zo zegt hij. En zal het evenwicht verliezen. Wie vergeet wat was, is als een heliumballon overgeleverd aan de speelsheid van de wind.
En dus verzamelt hij alles en geeft het een betekenis, een stoel, een kast, een tafel, een foto, een vriendschap, een liefde. Zo wordt zijn wereld steeds groter. De toekomst ligt niet op een pad dat moet bewandeld of ontdekt worden, het is het uitdeinend universum waar hij al is. Morgen is vandaag, maar dan een beetje groter.