Met de ogen dicht zat hij achter de piano. Het orkest speelde zijn muziek. Bach keek toe. Hij had het lied geschreven op zijn drieëntwintigste maar nu pas begreep hij wat hij toen had neergepend, vierenvijftig jaar later. Grijs haar, witte baard. Zijn uitvoering dreef op de werkelijkheid van zijn ervaring. Hij wist dat het publiek hem zou volgen, maar eigenlijk kon het hem niet schelen. Hij zong en speelde, voor zichzelf en voor het lied.
Maar ook voor haar. Dat dacht ze toch. Ze zat op het gras van de tuin waar hij mocht zingen. Amper tien meter verwijderd. Ze kon het zweet zien dat zich op zijn voorhoofd vormde naarmate het lied vorderde en de zanger er nog verder in verdween. Hij zong over de liefde. Op zich niet bijzonder maar wel als je bedenkt dat hij er al vierenvijftig jaar over zong. Een drieëntwintigjarige zanger die over een liefje zingt en daar een halve eeuw later nog mee in zijn maag zit? Vergat hij op te groeien? Of zijn het de royalty’s? Dat laatste kon ze niet geloven. Hij was de molenaar die zijn verhaal vertelde zoals alleen molenaars dat kunnen.
De woorden zalfden haar wonden zoals woorden, vooral als ze gezongen worden, dat kunnen doen. Hoewel ze de tekst niet helemaal begreep, herkende ze zichzelf in wat hij zong. Het is het geheim van de zanger. Herkennen zonder begrijpen, de magie van muziek.
Naast haar versterkten mannen en vrouwen hun greep om elkaar. Wie schroom had, beperkte zich tot het wat harder knijpen in die hand die discreet werd vastgehouden. De magie verspreidde zich over de weide. Een traan rolde over haar wang, verborgen achter haar lokken. De traan van de liefde, zei ze altijd. Eentje maar. Op dat liefdevol moment. Verdriet laat zich niet kwantitatief uitdrukken. En liefde ook niet. Ook al ga je naar de maan en terug.
Het orkest tilde de zanger op met zijn eigen lied. Mooier kan het niet worden voor een artiest. De zanger stond recht. Het publiek applaudisseerde om zoveel schoonheid, maar het was hij die hen bedankte om hem te hebben laten zingen. Want ook dat meende hij al vierenvijftig jaar, elk jaar een beetje meer.
“Liefde is tijdloos”. Dat was haar besluit terwijl ze naar deze tijdloze versie keek van de drientwintigjarige zanger die de laatste noten van zijn laatste lied zong.
Van die avond. Want morgen zingt hij opnieuw. Omdat er niets belangrijker is.
Bekijk deze video die de basis was van dit verhaal.