Even voelde ze het. Een vlam sloeg uit. Of eerder een vlammetje. Zoals bij een vreugdevuur dat nasmeult en dan plots, heel even, oplaait. Verraderlijk wordt dan gezegd. Een milde herinnering zou een betere beschrijving zijn. Een milde herinnering aan het feest rond het vuur toen het nog hoog oplaaide.
Ze keek naar de nasmeulende resten. Rook kringelde omhoog. De rode gloed van de passie van de nacht zat diep verborgen onder de grijze as aan de oppervlakte. Ze was blij dat die gloed, heel even, de as wegblies en energie naar boven bracht. Een gevoel van weleer. Of eerder, een herinnering aan het gevoel van weleer. Maar een herinnering of een ervaring zijn hetzelfde, zowel voor het hoofd als voor het hart.
De wereld rond haar was oranje-bruin. Ze had haar zonnebril op. Zowat het enige normale aan deze zomerdag. Voor de rest werd de dag getekend zoals al die andere dagen van de afgelopen maanden. In zwart-wit. Als een kleurplaat waar de stiften bij ontbraken. Monochroom, zonder spectrum.
Ze keek naar hem een zag hem in die monochrome oranje-bruin-gekleurde gloed. Op het te grote terras aan de andere kant van de tafel. Hij keek naar haar en herkende het beeld dat hem toen had betoverd. Een miniatuurtje in de galerij van zijn gevoel. En zoals dat gaat met miniaturen, ze zijn verfijnd en meesterlijk complex. Ze blijven de aandacht van de bezoeker trekken. Ook hij voelde die plotse warmte. Samen aan het vuur dat hen had warm gemaakt.
Ze stond op. Het mocht niet, maar ze deed het toch. Haar anderhalve meter overbruggend raakte ze met haar vingertoppen zijn schouder bij het wegwandelen nadrukkelijk aan. Als automatisch greep hij naar haar hand en streelde de vingers die alweer verdwenen. In tijden van onbereikbaarheid een onwaarschijnlijke belevenis.
Het vuur doofde uit. De as dwarrelde neer op het terras van de taverne als een tapijt op het verleden. De wereld hernam zijn zwart-witte bestaan. Maar diep in de aarde gloeide de mag-ma.