Dag Meisje van de Appelboom. Dit is mijn jaarlijks bezoek aan jou. Voor het eerst merk ik dat ik je zonder schroom tegemoet kom en me nestel onder wat ondertussen jouw boom is geworden in mijn tuin. Hoe wonderlijk is dat, want we hebben elkaar nooit ontmoet. De schroom is verdwenen om mijn pen te beroeren om over je te schrijven – ik had altijd schrik je tekort te doen – omdat ik nu voor het eerst vanuit de energie van de gekoesterde herinnering spreek. Jouw verhaal leeft al negen jaar in mij. Het is een tijdspanne waarin de kans toeneemt dat de routine van de dag, van de maand of het …

“Waarom hij het deed?” vroeg ze hem. “Iemand moet het doen”, zei hij, “om de wereld mooier te maken.” Er viel een stilte. De grootsheid van zijn ambitie verstomde het gesprek. Ze zag de planeet en ze zag hem. Samenvallend op haar netvlies. Half rustend op haar naakte bovenlichaam. Haar voelend. Hoe een dialoog soms helemaal geen verband kon houden met de omstandigheden waarin ze gevoerd werd. Het gaf het gesprek een absurde diepte, waarvan beiden zich afvroegen of er dan wel een diepte was. Hij herstelde tuinkabouters. “Je zou verwonderd zijn hoeveel mensen er gehecht zijn aan hun …

Hij wandelt de wandeling der zorgeloosheid. Een wandeling die we allemaal soms en vooral veel te weinig maken. Nochtans was zijn weg niet zonder hindernissen. Uit een oorlog komen zonder huis, zonder middelen, met enkel de kleren die hij aanhad. Aankomen in een land dat het zijne niet was. Dat was lang voor hij zijn wandeling der zorgeloosheid liep. Nu is het zondag. Dan is zorgeloosheid toegelaten, verplicht zelfs, als gebod, of eerder verbod (in Deuteronomium 5:7-21 voor wie het wil nalezen). Nadat die andere negen eerst nog eens werden opgefrist in de ochtendmis. Daar ging hij steevast …

“Waarom?” vroeg ze hem in het maanlicht van de nacht. Een zachte maar koude bries trok door de zwarte struiken en door zijn gedachten. “Waarom wil je het doen?” “Daarom”, wou hij antwoorden, en hoewel hij het meende, vond hij het antwoord te kinderlijk klinkend voor wat hij bedoelde. “Ze zullen het je vragen”, ging ze verder. Hij vroeg zich af of ze de achterdocht, die ze suggereerde, ook deelde. “Gewoon”, zei hij dan maar, en ook dat antwoord klopte maar dekte het belang van zijn visie niet. Voor hem was zijn handelen ‘gewoon’. Een evidentie. “Niet alles heeft een reden”, zei hij, “een …

Het raam van de trein kijkt naar haar. Ze ziet het niet. Zoals al die andere reizigers kijkt ze niet naar het raam. Ze kijkt er door, ziet het landschap dat aan haar voorbij trekt. Geen koeien in deze tijd van het jaar, ook al horen ze onlosmakelijk bij de sporen. Het raam kijkt naar haar en probeert haar te helpen. Ze merkt het niet. Van een raam verwacht je immers niet dat die jou kan helpen, laat staan zou helpen. En toch doet het raam waar het goed in is. Het reflecteert haar beeltenis. Haar gezicht, weerspiegeld in het raam van de trein. Heel af en toe, als  ze nog eens controleert of ze …

“Wie oud wordt, denkt dat de heldere uren zullen afnemen. Dat het geheugen gaten zal vertonen, die steeds groter worden, zoals de ladders in een kous. Op den duur is de kous verdwenen. Wie oud wordt, probeert kousen te stoppen. Lost kruiswoordraadsels op en gaat overbodige cursussen volgen. De hersenen zijn een spier en die moet getraind worden. Geheugen en hersenen worden vaak verward. Bewustzijn zit niet alleen in het hoofd. Het zit in ons ganse lichaam. Elke fotograaf weet dat de mooiste foto’s genomen worden in de vroege ochtend of vroege avond. Helder licht verhindert het zien van …

“Blijbaan”, zegt ze, terwijl ze wijst naar het gele ding dat in onze tuin nog steeds onderbesneeuwd werkloos staat te liggen. Want staat of ligt een glijbaan nu eigenlijk? Het is echter geen glijbaan, maar een blijbaan, aldus mijn dochter, die de “g” er nog niet helemaal uit krijgt. Zoals het ouders die aan een correcte uitspraak belang hechten betaamt, had ik mij afgelopen weken meermaals van mijn meest corrigerende kant laten zien, door “gggg-lijbaan” als een mantra te herhalen. Ik had helaas geen spiritueel effect en het bleef dus een blijbaan. Het zegt iets over vaders en hun opvoedkunde. …

De koning vond dat zijn hagen veel te laag geschoren waren. De burgers op het plein konden, weliswaar mits enige moeite, over de haag in de tuin van de koning kijken. En dat ze zich die moeite zouden getroosten, was zo goed als een feit. Men kijkt immers graag naar wie rijk is en beroemd. Maar ze waren dus te laag. De hovenier was nochtans onderlegd en zeer ervaren. Hij had voor zijn vader, de Koning Zaliger, de hagen nog eigenhandig geplant. De koning won het advies in van zijn adviseur. Deze raadde hem aan meer specifiek te zijn in het geven van de opdracht. “Zeg aan uw hovenier hoe hoog de …

Vis en Vogel zaten samen op een bank en in de penarie. Hun leven was sinds vorige maand volledig ondersteboven gehaald. En nu zaten ze daar. Noch Vis, noch Vogel waren in staat te doen wat van hen verlangd werd. Respectievelijk te zwemmen en te vliegen, hun deel van de natuur in evenwicht te houden en de mens van een mooi stuk natuurdecor te voorzien. Maar het evenwicht was verstoord, de zee was leeg en geen noot muziek in de lucht. Twee maand geleden had de eigenaar van zon, zee en lucht een onderzoek laten verrichten naar het gebruik van de natuurbronnen. Hieruit was gebleken dat die te …

We gingen tot waar de hemel begint, vrij, letterlijk als een vogel. Hij had ons meegenomen in zijn droom, zijn passie. En zo was zijn droom die dag ook een beetje de onze geworden. Hij vloog al 8 jaar. Met sportvliegtuigen. Had hij geleerd toen hij even veel vrije tijd had. En nu nam hij ons mee. In de winter, tussen pot en pint, had hij het ons voorgesteld. Of we geen zin hadden om eens kennis te maken met de sportvliegerij. Toen al zag je het vuur in zijn ogen branden. En zo kwam het dat wij enkele maanden later met z’n zessen wat aarzelend verzamelden aan een klein vliegveld. Hij vertelde …

Het kistje stond in het midden van de tafel. Het was weer zo’n moment zoals er zich al vaker dergelijke momenten hadden voorgedaan in de geschiedenis van het kistje. Het kistje was een familie-erfstuk. Het werd doorgegeven van moeder op dochter. Voor de vierde maal was het kistje overgedragen zodat het nu in de handen van Marjan was. Het kistje stond eigenlijk op de commode in de slaapkamer. Maar nu was het naar de tafel in de woonkamer verhuisd. Het was dicht zoals het altijd al dicht was geweest. Marjan stond te staren naar het kistje. Ze had een rottijd achter de rug. Ze was nu reeds …

Dirk had het moeilijk gehad. Hij was in een nieuwe werkomgeving terecht gekomen, en hij kon er eerst helemaal niet aarden. Nog een geluk dat hij een nieuwe job had gekregen. Want na 20 jaar dienst was hij plots uit de rangen gehaald en letterlijk aan de kant gegooid. Zijn collega’s hadden zelfs niet naar hem opgekeken. Ze gingen gewoon verder met hun werk. Hij herinnerde zich nog hoe hij daar lag. Klaar voor de vuilnisbak. Gelukkig had zijn nieuwe werkgever hem tijdig gevonden en hem meegenomen naar huis. Dirk is, of eigenlijk moet ik was zeggen, een kermiseend. Je weet wel, zo’n felgekleurde …

Ik ben een suikerklontje. Ik bevind mij momenteel naast een bijzonder heet kopje thee, op een schoteltje. Het schoteltje staat op het tafeltje van een bar. De bar behoort toe aan een typisch businesshotel, karakterloos, zelfs lelijk. Rond mij zitten veel mensen. Allemaal mannen. De meeste in pak. Behalve de dame aan mijn tafeltje. Op de meeste tafels staan er laptops. En veel mannen hebben een gsm aan hun oor. Ze hebben het allemaal verschrikkelijk druk. En ze praten ernstig. Op het eerste zicht lijkt het erop alsof ze geen plezier hebben. Ze hebben dan ook zo geen zorgeloos leven zoals ik. …

Pieter stond door het raam te staren naar de maan die klein en hoog stond aan de hemel. Het was twee uur en hij kon de slaap niet vatten. Tenminste, hij was een uur geleden in slaap gevallen, maar dan terug wakker geworden. Zijn nieuwe job riep veel vragen op. Hij keek om en zag zijn vriendin vredig liggen dromen in hun grote bed dat onder het dakvenster stond. “Konden ze de sterren zien”, had ze gezegd. Hij zag haar karamellenbruine naakte rug die doorliep tot haar even naakte billen, zijdeglanzend in het maanlicht. “Weerkaatst zonlicht”, zei zij altijd. Ze was ook een informaticus. Eentje …