Ik schrijf voor mezelf, om de gedachten die steeds opnieuw opborrelen, te sorteren en te overschouwen. Het helpt daarenboven de oorspronkelijkheid van de gedachte dat ik niet teveel aan de lezers denk. Ik heb gemerkt dat, naarmate de jaren verstrijken en ik feedback krijg van lezers op mijn verhalen, ik me soms teveel afvraag wat de lezer, of specifieke lezers, van mijn schrijfsels denken. Om nog te zwijgen dat ik soms reikhalzend uitkijk naar reactie, die soms niet komt. Ik schrijf dus omdat ik graag schrijf.

Ik schrijf ook om wat ik denk en ervaar door te geven aan mijn kinderen. Ik ga ervan uit dat zij zich ook wel eens de vragen zullen stellen die ik me stel zoals ik ondertussen ook wel besef dat mijn vragen deze waren van mijn vader, van mijn grootvader. Hoewel ik het mijn vader nog altijd kan vragen, weet ik niet wat zijn antwoord is op zijn zin. En mijn grootvaders zijn al helemaal onbereikbaar. Hoe verliep de tocht van hun leven? En leerden zij? Niet dat ik denk dat het van zo’n fundamenteel belang is om van je voorouders te leren of aan je kinderen je eigen lessen door te geven, een ervaring kan je niet leren uit een tekst. Je kan hooguit de les doorgeven, voor zover ze relevant is. Een ervaring moet je er-varen. Maar toch, ik vind het fascinerend om te ontdekken hoe de ander het leven beleeft. Het is ook de reden waarom ik met grote gretigheid graag luister naar de belevenissen van de ander. Niet naar het laatste koopje tijdens de koopjesperiode of naar de roddel van de buurvrouw om de hoek, maar naar de wijze waarop het leven hen overkomt. Ik maak hier graag tijd voor en bedacht al menig formule om te luisteren naar het leven van de ander. Ik nam kennissen mee in een camper om onderweg te luisteren naar hun verhaal, ga graag regelmatig eten met verre of dichte relaties, en verkies te luisteren. Ik verzin nu nog altijd nieuwe manieren om mensen hun verhaal te laten brengen.

In de teksten die komen, snij ik een aantal universele thema’s aan waar ik steeds opnieuw over verwonderd ben. Hoe beleeft de andere die thema’s, zoals zingeving,  leren, verdriet, boosheid, liefde, erotiek, relaties en samenleven en vooral vrijheid. De vrijheid om een mens te zijn, een zoogdier dat zich anti-entropisch[1] gedraagt. Ik wil weten waar het snijvlak ligt tussen onze natuur en onze cultuur. Begrenst onze menselijke cultuur ons vermogen om een natuurlijke mens te zijn? Dat zijn de vragen die mij wakker houden.

Ik schreef al eerder voor mijn kinderen. In 2010 schreef ik voor mijn zoon van toen negen jaar, een reeks teksten onder de noemer “Erfenis uit de toekomst”, met toen al het idee dat hij zou lezen wat ik dacht als hij zelf volwassen zou zijn. Ik schreef in 2011 voor mijn toen pasgeboren dochter de kleine reeks “De weg naar de vrijheid”. Een reeks bedenkingen die vertrekken vanuit de aanname dat een kind vrij geboren wordt (enkel haar natuur als haar beperking) en daarna moet worstelen tegen allerlei nieuwe culturele beperkingen om vrij te blijven.

[1] Ik kom daar later op terug.

Het past om ook te zeggen dat ik schrijf voor u, de lezer. Ik ben echter niet zeker of dit klopt. Ik zou het uiteraard fijn vinden dat wat ik neerpen, gelezen wordt en dat er zelfs op gereageerd wordt, maar ik pretendeer niet dat mijn teksten uw leestijd mogen opeisen terwijl er nog zoveel moois in te wereld te lezen valt. De gedachten die ik schrijf zullen persoonlijk zijn, en zoals ik al zei u dus misschien niet interesseren. Toch zal ik met de “lezer” in gedachten, alle inspanningen doen om mooie zinnen te maken, samenhangende verhalen te vertellen en misschien zelfs verrassende vragen te stellen.

Wat komt, is dus een journaal, een persoonlijk reisverslag. Het is geen autobiografie. Hoewel de tekst persoonlijk is, zal je er geen anekdotes in terug vinden van mijn persoonlijk leven, laat staan van de mensen die mij omringen. Zoals Ulrich Libbrecht, één van mijn grote inspiratiebronnen zelf schrijft:  “ieder heeft zijn eigen geheimen, zijn eigen verhalen die niet verteld moeten worden, omdat ze enkel relevant zijn voor de eigen ervaring”. Breng je je diepste persoonlijke ervaring naar buiten, dan doe je aan sensatie en ga je de idiote reality- en personalityprogramma’s achterna, de Pfaffs, de Kardashians, The Sky is the limit en ga zo maar door. Verkwisting van je levenstijd en van het talent van diegene die ze maken.

Mijn journaal wordt opgehangen aan het model van Prof. Ulrich Libbrecht. Dit voorwoord is niet de plek om ten gronde uit te leggen wat dit model is en waarom ik het gebruik, maar weet dat Libbrecht kennis en ervaring, ratio en emotie als evenwaardige onderdelen van de ontwikkeling van de mens en de samenleving beschreef, die vertrekt bij de geboorte, daar waar de natuur haar oorsprong vindt. Vrij vertaald zal ik het journaal brengen als een tocht langs zowel het pad van de ervaring, waarvan emoties de veruiterlijking zijn, als het pad van de kennis waar de lessen uit gedestilleerd worden.  En steeds vertrekkend vanuit de natuur, de werkelijke bron van ons allen. Ten gepaste tijde verwijs ik wel nog even naar Libbrecht. Wie nu al meer wil weten, raad ik het boek Burger van de Wereld aan, waar het model van Libbrecht in staat uitgelegd of verwijs ik graag naar de website van het Libbrechtgenootschap.

Het denkkader van Ulrich Libbrecht en zijn filosofie tout-court helpt mij elke dag om de wereld te proberen begrijpen.