De geschiedenis van morgen

Deze reeks heeft de ambitie op een sciencefictionverhaal te worden. Een sciencefictionreeks dus, alhoewel het niet specifiek over wetenschap gaat en misschien ook niet over fictie, hoewel dat nog niet geweten is. Het speelt zich ook niet af in de ruimte en er komen ook geen robots in voor, hetgeen wel gebruikelijk is in sciencefictionverhalen. Het is gewoon een verhaal over de toekomst, dat is zeker. En de toekomst is onzeker, meer nog, de toekomst is een idee. En een idee, dat is, zoals de toekomst, fictie. Eens de toekomst geschiedenis wordt, passeert ze langs de werkelijkheid, want de werkelijkheid is enkel vandaag. Dan wordt een idee een feit. Maar zover zijn we nog niet. Feiten hebben we nog niet. Aanwijzingen wel, maar die komen straks.

Dit is een geschiedenis over de toekomst, Alsof morgen al gebeurd is en teruggeblikt wordt op vandaag. Vandaag is dan een stukje geschiedenis.

Klinkt dit ingewikkeld en verwarrend? Dat is het nochtans niet, maar misschien wel een beetje, want het is een geschiedenis over gewone mensen, een vrouw en een man. En dat is eigenlijk altijd ingewikkeld, hoe simpel het ook is. Een geschiedenis vertel je best precies, want anders verander je de toekomst. Dus dat gewone moet nog verduidelijkt worden. Niemand is gewoon. Iedereen is uniek. Maar dan is uniek zijn toch gewoon. Gewone unieke mensen dus. Zoals we dat allemaal zijn. U ook, lezer. Maar deze gewone mensen zijn wel onze hoofdpersonages, dus zo gewoon dan toch ook weer niet.

Onze spelers in dit verhaal hebben meer geschiedenis dan toekomst. Althans volgens de statistieken. Twee levens, goed over de helft van hun bestaan, maar nog ver van het einde hoewel dat niet zeker is, want dat is dan weer die onzekere toekomst. Het einde is gekend, een zekerheid, maar de weg ernaartoe en hoe lang ze is, niet. Tijd is een onbetrouwbare partner. Dat wist Albert al. Einstein, niet ons hoofdpersonage. Hij heet niet Albert.

Twee mensen die een stuk van hun verleden wel al gedeeld hebben, over een lange tijd, maar niet intens. Vrienden met afstand. Uitgesmeerde vriendschap. Dat is misschien de juiste vergelijking. Uitgesmeerd zoals dat laatste beetje confituur dat zo lekker is, maar veel te weinig voor die hele boterham, waardoor enkel op die plaatsen waar een stukje fruit niet verder gesmeerd kan worden, de boterham, anders droog, zo lekker smaakt. Uitgesmeerde vriendschap. Ze hebben elkaar gesproken, gezien en gehoord. Geschreven zelfs, soms praktisch soms verwachtend, soms signalerend, soms delend. Ze hebben elkaar nooit aangeraakt. Toch niet op een manier die het herinneren waard is, die in de analen van de geschiedenis moet worden genoteerd. Maar in de toekomst wel, en daarover gaat deze geschiedenis. Ze gaat over het moment dat twee mensen na al die uitgesmeerde tijd elkaar voor het eerst zouden aanraken, zouden voelen, zouden ervaren. Dat is anders dan elkaar aanhoren, aan-horen. Nu aan-raken.

In de toekomst is dit natuurlijk allemaal al gebeurd. Ze hebben elkaar ontdekt. Hoe? Daar gaat dit verhaal over. Hoe dit gebeurd is en wat er gebeurde. Hoe het beleefd werd. En dat, terwijl het nog moet beleefd worden.

Hier verschijnen de afleveringen...