Meest recente verhalen
- 4 januari 2025
De uil zat rugwaarts op een tak, hoog in een boom. Je kon hem goed zien zitten, een donkere vlek in een naakte kruin. Het was winter. De uil kon het niet meer aanzien en had de blik afgewend. Het tijdperk van het weten was aangebroken. Het zou zijn tijdperk moeten zijn. Hij, het symbool van de kennis! Hij was de uil van Athena, of van Minerva, zo je wilt. Het symbool van de wijsheid, vooral in de donkere dagen, wanneer hij best ziet. Misschien had Hegel het bij het rechte eind toen hij schreef dat de uil van Minerva pas aan zijn vlucht begint bij het aanbreken van de avondschemering. De … - 19 november 2024
“Het is te danken aan het feit dat uw voeten op aarde maar zulke kleine plaats innemen, dat er zoveel ruimte overblijft waar je naartoe kan wandelen.” Deze uitspraak komt oorspronkelijk van mijn favoriete Chinese filosoof Zhuangzi – ik verwees wel vaker naar hem – vertaald door mijn favoriete Belgische filosoof, Ulrich Libbrecht. De zin komt uit zijn boekje “Met dank aan het leven”. Ook daar verwees ik wel vaker naar. Zijn boekje ligt voor een tweede of misschien wel derde lectuur op mijn leestafel tijdens dit jaar van mijn dagboek. Zoals Libbrecht, reflecteer ik dit jaar over mijn leven. … - 28 oktober 2024
Dit verhaal kwam tot stand tijdens een wandeling door Parijs. Bijna alles wat hieronder staat, is waargebeurd. Bijna. Eén In een bloempot, hangend uit een vensterraam in het centrum van Parijs, zochten de laatste zonnebloemen vanop de derde verdieping naar de zon. Het was beter dan daar beneden. In de smalle straat, Rue au Maire, was er op de begane grond nooit zon, behalve tijdens de zonnewende. Het was een dag die in de straat gevierd werd. De zonnedag. De straat was als het ware een hemelklok waar je je uurwerk op kon gelijk zetten. In het café beneden hingen foto’s van elke zonnezoeker. …
Meest recente verhalen
- 17 december 2024
“Hij is gestorven!”. Het bericht verscheen zaterdagochtend om 7u40 op het scherm van mijn smartphone. De afzender was één van mijn vroegere professoren, een emeritus zoals de tijd dat opeist en die ik ondertussen een vriend mag noemen. Een van bizarre zaken die ons verbindt is “hij” die gestorven is. Vrijdag 13 december overleed Charles Handy. Ik noem Handy één van mijn ankerpunten. Voor ons beiden, de emeritus en ik, is hij een monument in de managementwetenschap, meer bepaald de organisatieleer. Al jaren houden de Prof en ik angstvallig Wikipedia in de gaten om te kijken of Handy nog in … - 15 juni 2022
Hij verzamelt. Of eerder hij gooit niets weg. Een keukentafel wordt een bijkeukentafel en een bijkeukentafel wordt een hobbytafel. In elk voorwerp zit wel ergens een verborgen volgende toepassing. Soms zelfs een mooiere dan waarvoor ze gemaakt werd. Als een voorwerp geen derde leven heeft gekregen is het een verspilling. En zo krijgt elk voorwerp een verhaal. En wie een verhaal heeft, is rijk. Wie veel verhalen heeft, nog rijker. Ervaringen maken je blik op de wereld groter en vooral milder. Ervaringen zijn als wortels voor je groei. Hij zegt het niet en denkt het niet, maar groeit wel. Zijn … - 17 oktober 2021De tekenares tovert het lied van de stilte tevoorschijn in een stoet van prenten. Het lied van de stilte, gespeeld door de fanfare van de afwezigen. Vooraan lopen de buidelwolf, de mammoet en de dodo. Prehistorische Bremer straatmuzikanten. Uitgestorven. De stoet is lang. Langer dan alle potloden van de tekenares achter elkaar gelegd. Zoveel afwezigen dat je het einde van rij niet ziet. Diegenen die helemaal achteraan lopen, zijn de vergeten afwezigen. Die kan je haast niet zien. Maar ze spelen wel allemaal muziek. De soundtrack van hun leven. In Kunming startten deze week virtueel …