Iedereen herinnert zich de aanraking van een vreemd lichaam. Een lichaam dat niet het jouwe is, een lichaam dat je niet eerder aanraakte. De aanraking is een sensatie, ongeacht welk stukje. De enige voorwaarde is dat het met aandacht gebeurd, bewust en gewild. Niet toevallig of onvermijdelijk zoals de forenzen in een overvolle trein. Het is vooral bijzonder als het om een lichaam gaat dat je al lang kent maar dat je dus nog nooit voelde. Dan is dat altijd een verrassing. Dat is dan een beetje zoals voor het eerst het gezicht zien van een radiostem. Je hoorde de nieuwslezer al jaren en plots verschijnt deze op tv. Dat is altijd een verrassing.
Laat ons concreter worden en inzoomen op het ogenblik dat alles veranderde, dat het horen, het luisteren en het praten aangevuld werd met het voelen. Eerst door de ruimte te delen, daarna elkaar.
Hij had het initiatief genomen en gezegd dat hij haar wou ontdekken. Zo maar, ondubbelzinnig en helder. Als dat beetje confituur dat nog op de rand van het mes zit waarmee gesmeerd werd en die de volle smaak van wat te weinig was, heeft. Hij wou weten wie ze helemaal was. Wat ze dacht, voelde, wat haar deed bestaan. Ontdekkingsreiziger als hij was, wou hij haar wereld binnentreden. Omdat hij het ontdekken van de ander het mooiste vond. Misschien was het wel de definitie van wie hij was, of meer, van wie we allemaal zijn. Ontdekkingsreizigers. Is er eigenlijk iets anders dat meer de moeite waard is dan de ontdekking. Het moment dat alles nieuw is, je zintuigen geprikkeld worden door nieuwe sensaties zowel voor de ontdekker als voor de ontdekte. Wat ben je ermee als je alleen jezelf kent, voelt en ervaart?
Hij voelde hoe zij wou voelen en gevoeld worden. Hoe ze zocht naar manieren om wat ze voelde naar de oppervlakte te brengen. Naar boven, zodat het aangeraakt kon worden. Ze deed het met woorden en met kleur. Haar woorden zijn schaars maar immer treffend, die met een vreemde helderheid tonen wat moeilijk kan getoond worden. Haar kleuren zijn donker maar vol beweging, zoals de nacht ook vol leven zit. Slechts af en toe licht, schoorvoetend wat haar ook typeert. Maar hoe zorgvuldig ook de woorden en de kleuren werden gekozen, ze konden de beleving van het voelen niet vervangen. emotie die ze allebei zouden ervaren. Emotie, nu nog verborgen achter de rede.
Het is een trage geschiedenis. Dat kan je al merken aan deze lange inleiding waar nog niets is gebeurd. Sommige histories gaan snel, als een bliksemschicht en gaan vaak gepaard met de daarbij horende ontlading van energie. Sommige gaan traag maar daarom niet minder doortastend, of rigoureus zoals hij dat graag zegt. Met de kracht waarmee een rivier geduldig zijn bedding in het landschap kerft, zo schrijft deze geschiedenis rigoureus zichzelf. Omdat deze geschiedenis zo langzaam verloopt, is het misschien belangrijk dat ik je nu al enkele te verwachten hoogtepunten van de toekomst meegeef. Zodat je als lezer gemotiveerd blijft om de bladzijden te blijven omslaan en die subtiele vooruitgang blijft volgen. Het zijn spoilers, ik weet het en ze kunnen de magie van het verhaal wegnemen, maar wie leest soms niet eerst het plot van een film vooraleer te beslissen of je er je avond wel aan wilt spenderen? En dus ook hier, het plot, of eerder enkele bijzondere momenten die mogen verwacht worden. Trouwens, ook al weet je wat komt, je kan nooit weten hoe het voelt om daar te geraken zonder het daadwerkelijk te beleven. Een spoiler vertelt nooit hoe je je zal voelen tijdens het kijken naar de film.
Zo is een eerste spoiler, een hoogtepunt, het moment dat hij haar zal aanraken zoals ze allang niet meer werd aangeraakt. Niet theatraal, niet overweldigend, of toch niet helemaal, maar wel met milde aandacht. De opmerkzaamheid voor het voelen is wat ze allebei zullen beleven als de herontdekking van een sensatie van lang geleden. Met stellige zekerheid kan ik nu al zeggen dat ze ook zullen kussen. Het is trouwens een vraag die de lezer van elk boek zich stelt, de kijker van elke film. Wanneer? Op welke pagina? In welke act? Een mond heeft drie functies, eten, spreken en kussen, waarbij de eerste noodzakelijk is om te overleven, en de derde om te leven. Dat zijn de woorden van de ontdekkingsreiziger.
Zo, dit is dus de inleiding van de geschiedenis van morgen. Waarbij gisteren die twee mensen, onze hoofdpersonages, na meer dan een half leven, elkaar zullen aanraken en kussen op en manier die het waard is om in de geschiedenis op te nemen. De geschiedenis van morgen. Die nu al geschreven is.
Het was dus hij, die heel eenvoudig zei: “Ik wil je ervaren.”
Ze stopte en ze knikte. Daartussen zat een pauze die zijn naam verdient. De afwezigheid van woorden en vastlopen van gedachten. Het zoeken naar de betekenis van zijn vier woorden. Vier woorden van waaruit deze geschiedenis werd geboren.
Alsof het voorbestemd was zaten ze aan een vierkante tafel in een klein café waar de uitbaters met aandacht de drank schonken. Aandacht was de sleutel. Aandacht voor vandaag waardoor morgen gemaakt kon worden.
Zo begon hun geschiedenis van morgen. Een geschiedenis begint meestal heel eenvoudig. En de ervaring is natuurlijk er voltrokken, voor ons, als lezer, maar niet voor hen. Daar is het nog toekomst.