In de gelagzaal van het café scheen het warme licht van de ledverlichting. Die deed alsof ze gloeide. Alsoflicht. Er onder zat een kring van mensen. Zij deden niet alsof. Ze praatten en lachten, haalden verhalen op, soms sterk, soms kwetsbaar, maar steeds oprecht. Ontlading na een mooie week waar de zenuwen gespannen hadden gestaan. Als je samen de zenuwen spant, is de kracht ervan ongezien. Dat hadden ze gemerkt. Met een bijzonder resultaat tot gevolg. Je kan een team bedenken en zelfs “builden”, maar je moet het vooral beleven. Zij deelden de beleving en vermenigvuldigden zo de emotie. In een grote cirkel van stoelen.
In de hoek van het café scheen een fel wit licht. De sfeerlamp boven die tafel hing er nutteloos bij. Een tiental schermen zaten bij elkaar. De één al wat groter dan de andere. Ook zij deelden. Ze deelden informatie, creëerden kennis en ontwikkelden inzichten. Verstandig en snel. Veel sneller dan de stamgasten het konden. Ze waren er goed in, op het verrassende af. Maar ze deden wel alsof. Alsof ze slim waren. Dat werd hen zelfs toegedicht. Artificieel, zoals in gekunsteld.
Ze keken ernstig met één oog naar elkaar. Meerdere ogen op de rug. Wie doet alsof kan er niet genoeg hebben. Daarmee spiedden ze verward naar de stamgastenkring die zich laafden aan het glas en aan elkaar. Het universum van de schermen kent geen Dionysos. Enkel Apollo. AI.
De schermen zaten netjes vast met hun oplaadkabel in het laadstation. Efficiënt ingeplugd. Energie tankend uit de muur. De stamgasten haalden energie bij elkaar. Minder efficiënt, maar wel effectief. Het versterkte de groep.
De maan fluisterde dat het tijd was. Het laatste glas geheven. De stamgasten stonden recht en liepen één voor één naar de tafel van de kennis, de verzameling van de data. Plugden de schermen uit en staken ze op zak. De schermen trilden nog even na. Zo waren ze immers geprogrammeerd.
Kennis weer verenigd met emotie, dacht de barman tevreden en hij deed het alsoflicht uit.