Sommigen onder ons zijn verbonden door dezelfde familienaam, sommigen door het werk dat ze samen doen. Sommigen door hun hobby, zoals voetballen, of wielrennen. De personages in dit verhaal zijn verbonden door afvoerbuizen. Het rioleringssysteem dat ze delen. Omdat ze in hetzelfde huis wonen. Een oud huis, verdeeld in appartementen. Op elke verdieping een appartement. Voor elk van hen. Maar met één riool. Eén afvoer die ze delen. Ze zijn verbonden door de drek zeg maar. De drek van hun huis maar ook de drek van hun leven. En ik kan het weten. Ik ben de loodgieter. Met regelmaat van de klok word ik door één van hen opgebeld. Omdat er ergens iets verstopt is. Dan bellen ze mij en dan zorg ik dat alles weer stroomt. Panta rhei. Het zou de naam van mijn bedrijf kunnen zijn. Misschien was Heraclitus een loodgieter? Dat moet ik eens opzoeken.
Ik ken ze alle drie heel goed. Als je met iemand je shit deelt, dan leer je mensen kennen. Het schept een band. Sommigen noemen het vertrouwen. Ik noem het een verstopping. Op het gelijkvloers woont een man. Hij is alleen, althans dat denk ik toch. Op zijn schoorsteenmantel staat een foto van hem met een klein meisje. Wie het is, weet ik niet. Het zou zijn dochter kunnen zijn. Maar die heb ik nog nooit gezien. Hij is alleen.
Hij werkt hard en veel. Dat weet ik wel. Komt laat thuis en belt mij dus altijd als ik net aan mijn series op Netflix begin. Dan pas merkt hij dat het bij hem niet meer stroomt. Dat zijn wereld stil staat. Maar misschien was dat al de hele dag zo en had hij het niet door. Ik ben discreet over mijn klanten. Ik zal hem dus niet bij naam noemen. Laten we hem met de naam Mercurius aanduiden. Dat is wat makkelijker dan de hardwerkende man van het gelijkvloers.
Mercurius is een gladde jongen. Belt je altijd vriendelijk op. Hij verpakt zijn ongenoegen over zijn rioolprobleem met een innemende glimlach in een hermetische logica waardoor je niet anders kan dan hem gelijk geven. Dat weet ook de dame van de eerste verdieping, Herse, ook haar naam is een pseudoniem. Daar gaat hij soms langs. Ze is ook alleen. Hij drinkt bier, graag en veel. Zij drinkt water. Hij vertelt. Zij luistert. Zo heeft ieder zijn rol. En soms, heel soms, stelt ze een kritische vraag. Meestal op het einde van de avond net voor de riolen verstoppen.
Herse van de eerste verdieping werkt thuis. Tuurt de ganse dag en nacht op haar computerscherm. Nog meer dan haar riool, is haar internetverbinding van belang. Zonder internet geen verbinding, geen werk. Maar vooral, geen roddels. Herse is nieuwsgierig en houdt van een goede roddel op zijn tijd. Het internet als riool. En ook dat kan wel eens verstoppen. Maar daar kan ik niets aan doen. Ik weet niets van internetdrek. Alleen dat het smeriger is dan wat door mijn buizen stroomt. Als ik mijn buizen schoonspuit, is alles opgeruimd. Het internet kan je niet schoonmaken.
En dan is er Thisbe van de tweede verdieping. Een bloedmooie alleenstaande moeder met twee kinderen. Ze heeft van die touwtjes die net te kort zijn. Waardoor het knopen moeilijk is. Thisbe gebruikt het internet van Herse, maar dat weet Herse niet. Dat ondervindt Herse wel, als de twee kinderen van Thisbe spelletjes spelen. Dan kan ze minder goed werken. En dan kan ze minder veel roddels lezen. je zou dus kunnen zeggen dat de spelletjes van de kinderen van Thisbe zorgen voor een mooiere wereld bij Herse. Minder drek door spelen.
Dit zijn ze dus, Mercurius, Herse en Thisbe. Drie bewoners van een oud gebouw. Verbonden door een riolering maar ook nog door meer, maar dat hebben ze niet door. En daar zal ik jullie over vertellen. Dit is het verhaal van een loodgieter en van drie mensenlevens, verbonden door…zei ik het al…drek. Nu zou je kunnen denken dat dit een smerig verhaal wordt. Maar niets is minder waar. In de stront gebeuren soms de grappigste dingen. Daar kunnen vooral de kinderen van Thisbe van meespreken.
Laat ons beginnen bij het begin. Laat ons beginnen bij het verhaal van Mercurius.