Langzaam trok hij zich op gang. Het startschot was gegeven, de knop ingedrukt. Met een zacht gezoem ging hij aan de slag. Acht en een half uur lang. Dat wist hij. Dat was zijn taak. Rollen. Haar voeten opvangen terwijl ze een bovenaards wereldrecord te lijf ging. De loopband. Trouwe metgezel voor de atleet die eenzaam in zijn kelder traint voor die volgende wedstrijd. Trouwe metgezel voor diegene die volhardend revalideert en opnieuw leert stappen. Discreet en op de achtergrond. Onder de voeten van wie hem nodig heeft.
Vandaag was een bijzondere dag. Hij mocht deelnemen aan een wereldrecord. 100km zou hij afleggen, met haar. De ultraloopster. Die vrouw, voor wie lopen is zoals ademen, een evidentie om te leven. Ze kenden elkaar niet echt. Enkele dagen voor de grote dag hadden ze kennis gemaakt, mocht ze hem even aanraken, erop lopen. Hij voelde voor het eerst haar voeten, haar tred. Alsof hij door haar gestreeld werd, voelde hij haar soepele, stabiele cadans. Haar grote belangstelling voor hem. Nauwkeurig werd hij opgemeten en geijkt. Zelden kreeg hij zoveel vakkundige aandacht. Zijn precisie werd officieel gehonoreerd. Experten knikten en gromden goedkeurend, zoals ze dat plegen te doen. Allen gepassioneerd door wat ze deden.
Dat voelde hij ook toen de recordpoging begon. Ze begon te lopen. Om haar heen lachende gezichten. Ook zij lachte breed. Dat deed ze spontaan en oprecht. Warm, dat had hij gevoeld toen ze elkaar voor het eerst zagen. En nu opnieuw. Ze werd omringd door een warme groep. Familie en vrienden, een toegewijde coach, ze waren er allemaal om haar te helpen, aan te moedigen en te delen in haar vreugde. Velen probeerden haar volharding mee te dragen door ook te lopen, binnen of buiten, maar verbonden via de wondere middelen van het video-contact. Over heel Vlaanderen liepen atleten met haar mee, Corona-gewijs in bubbels achter het glas van een smartphone of laptop. Collega’s juichten haar toe. Muzikanten traden voor haar op. Live, van aan de zee, en met overgave.
Muziek, de ultieme drager van emotie. Het was haar andere liefde. Ze was een metal-fan. Wat zeg ik, ze was Miss Metal, met luchtgitaar en al. Ook daar dreef de passie boven. En dat hoorde hij, al zoemend onder haar voeten. Hij hoorde haar vriendin een ode brengen aan haar. Een warme, lieve vriendin die op haar beurt artiesten vanuit alle hoeken van het land en ver daarbuiten wist te verzamelen in een videoboodschap die werd getoond terwijl ze liep. Ze liep, alsof ze door heel Europa liep, met al haar vrienden langs de weg. Juichend voor haar, opdat ze dat record zou breken. Energie die haar vooruit stuwde. Hij voelde hoe zijn rollen als het ware vleugels kregen.
Dat is wat gepassioneerde mensen doen, dacht hij. Ze zijn niet zomaar bezig met zichzelf, met die grote, soms vreemde toewijding die niemand begrijpt. Hun passie verenigt mensen, die geïnspireerd worden of die zelf mee die dromen realiseren. Gepassioneerde mensen heffen mensen op, in grote getale. Ze doen de wereld kantelen naar die horizon waar de zon zich verbergt.
Want die dag, die ene zaterdag van 23 januari 2021, was iedereen even uit de pandemie en voelde iedereen opnieuw de levensenergie die er altijd is, maar soms bedekt ligt onder een laag van zorgen. Adinda maakte die dag de wereld gezond voor iedereen, acht uur 21 minuten en 22 seconden lang. Een geluksvaccin dat nog lange tijd zou doorwerken, dat wisten ook de mucoviscidose-patiënten die haar zo nauw aan het hart lagen.
En hij kon het weten. Al die tijd was hij bij haar, onder haar voeten, voelend hoe zij haar energie ook aan hem doorgaf. Blij dat hij haar loopband was. Een voorrecht.