Voorwoord
Dit is een geschiedenis over onbereikbaarheid. Onbereikbaarheid is iets dat we allemaal wel begrijpen maar we beseffen de pijn ervan niet vooraleer we erin terecht komen. Het is een emotie die je herkent maar niet kan voorvoelen. Mocht je ze kunnen voorvoelen, dan zou je er alles aandoen om ze te verhinderen. Maar zoals dat gaat met emoties, je kan ze niet bedwingen. Toch niet als ze echt zijn. En deze emoties waren echt. Zo echt als de tranen op haar wang. Zo echt als de pijnscheut in zijn maag. Want om de geschiedenis van onbereikbaarheid te vertellen, gebruik ik een liefdesverhaal. Omdat de lezer dat graag leest en de uitgever dat graag uitgeeft.
Om het verhaal te starten moet je wel het volgende weten. Onze twee hoofdpersonages – een geschiedenis heeft altijd minstens twee hoofdpersonages die de geschiedenis schrijven – zitten gevangen in een bijzonder natuurkundig verschijnsel. Ze zitten gevangen wat je het onzekerheidsprincipe van Heisenberg zou kunnen noemen. Alleen was Werner Heisenberg niet zozeer bezig met de liefde – ook al tonen zijn brieven van voor zijn huwelijk aan hoe verliefd hij wel was op Elisabeth Schumacher – hij verdiepte zich in de kwantummechanica. Maar toch zijn onze hoofdpersonages onderworpen aan zijn onzekerheidsprincipe. Zo kunnen onze hoofdfiguren nooit samen op dezelfde plaats zijn op hetzelfde tijdstip. Ofwel zijn ze op dezelfde plek maar op een ander moment. Ofwel zijn ze op hetzelfde moment op verschillende plaatsen. Maar dan wel volledig in gedachten met elkaar. Synchroon. Zo voelen ze het toch aan. Ingewikkeld? Dat is zo als Heisenberg je leven bepaalt.
Maar goed, onze hoofdpersonages hebben dus een tragische liefdesrelatie. Eentje die de lezers graag lezen en de uitgevers graag uitgeven. Nu moeten we ze alleen nog een naam geven en dan kan het verhaal pas echt starten. Een naam maakt het schrijven gemakkelijker.